Vier doden in vier jaar, bekentenissen van de Bijlmer-biograaf

"Kijk, hier moet dat bankje hebben gestaan.” Hij wijst op een grasveld. Om het groen heen staan moderne woon flats, rij na rij. In de verte spelen kinderen op etsjes, en nog iets verderop is een nieuw winkel- centrum. “Het leven was voor mij toen nog harder dan nu,” zegt hij. “Samen met mijn vrienden kwamen we op dat bankje bij elkaar en bespraken we hoe we de dag nu weer door moesten komen.”

Als verslaggever leerde ik R.A. in 1997 kennen. Destijds stelde hij zich voor als Ramon en zo werd hij ook opgevoerd in een artikel dat ik schreef voor weekblad Nieuwe Revu. Ik beschreef de bewoners van de hierboven beschreven en inmiddels gesloopte Grunderflat in Amsterdam-Zuidoost. Er leefden 180 nationaliteiten samen. De nu 37 jaar oude Amsterdammer en zijn vrienden droomden er destijds van de muziekwereld te veroveren, en performden een track van hun Surinaamse kawina-band; de foto van die sessie verscheen destijds in het weekblad.

De jaren daarna verliezen we het contact. Maar altijd heb ik me afgevraagd hoe het met deze streetkid verder is gelopen. Wanneer R.A. me eind 2016 benadert via Twitter, zit ik meteen rechtop. Het gaat goed, schrijft hij me. Hij is inmiddels ‘mediaproducent’ geworden. Met muziek is hij ook nog steeds bezig. Top.

Cokedealer op de Wallen

“We kwamen destijds misschien vrolijk over. Maar ondertussen was ik aan het afglijden,” vertelt hij nu, als ik met hem heb afgesproken voor een wandeling door Amsterdam-Zuidoost. Plan is met hem langs enkele locaties te lopen en beelden te bekijken die hij in de loop der jaren heeft gemaakt.

Maar eerst terug naar de jaren negentig. De tijd van onze ontmoeting. R.A.: “Ik trok al vrij snel dagelijks naar de Wallen. Daar verkocht ik cocaïne, die ik hier bij een dealer kocht. Het was fast money, dat wist ik. Maar het zorgde er ook voor dat ik kon leven en dat ik mijn muzikale ambities kon verwezenlijken. Ik zag dat het zijn gevaarlijke kanten had, maar had ook niet echt het idee dat er iets anders voor mij weggelegd was, met mijn achtergrond hier in Zuidoost. Eigenlijk was het dealen voor mij gewoon een baan, zoals iemand anders bij een tankstation gaat werken of zo.”

De Surinaamse Amsterdammer is in 2012 begonnen met het vastleggen van andere muzikanten. Het is dan nog voor eigen doeleinden. Hij speelt in een band en er moeten foto’s en later ook videoclips zijn van de groep, anders lukt het niet om publiciteit te krijgen. Gaandeweg krijgt hij het fotograferen en filmen onder de knie en komen er ook anderen voor zijn camera. Het concept krijgt vleugels zodra hij de rappers die hij vastlegt op een bankje laat poseren: ik had ontdekt dat het concept van een eenvoudige sessie in een park goed werkte. Het was authentiek om een rapper zo te zien, en het was redelijk makkelijk te maken. Ik heb alles tot nu toe opgenomen met een Nikon d31, met een 50 millimeter Nicor-lens, die ik voor 50 euro heb kunnen kopen.” De foto’s plaatst hij op social media als Facebook en Instagram.

Dit is een voorstukje uit ons blad. Wil je het hele artikel lezen? Bestel Panorama dan hier, of lees het op Blendle.