Tijd voor een nieuwe heat!

“You wanne be makin’ moves on the street, have no attachments, allow nothing to be in your live that you cannot walk out on in thirty seconds flat, if you spot the HEAT around the corner.” Vorige week woensdag kreeg ik ’s avonds een appje: “Snel kijken op Veronica. Waingro heeft de boel namelijk al verneukt.” Direct wist ik dat het over Heat ging, ook al had ik die, net als de afzender van het bericht, al honderd jaar niet meer gezien. We kennen alle personages bij naam, de uitdrukkingen die ze gebruiken (taking down scores – overvallen plegen) en de dialogen die ze voeren. Hoe vaak ik ’m heb gezien weet ik niet meer. Niet zo vaak als Scarface, maar die was er al sinds mijn tienertijd. Heat kwam uit in het voorjaar van 1995. Nauwelijks internet, nauwelijks mobieltjes, en nog lang geen social media met vette trailers om iedereen gek te maken. Maar het vooruitzicht op een misdaadfilm met Al Pacino en Robert De Niro tegenover elkaar, aangevuld met Val Kilmer, Tom Sizemore en Jon Voight, was genoeg om legers fans naar de bioscopen te trekken.

@backlink(168509)

Twee van die fans waren mijn vader en ik. Tuurlijk hadden we alle Godfathers gezien (ja ook met Pacino en De Niro, maar nooit tegenover elkaar), en met The Untouchables, Goodfellas, Once Upon a Time in America, Carlito’s Way en Casino waren we in de jaren 80 en 90 behoorlijk verwend. Popcorn en cola dus. En een aftrap met een brute en strak uitgevoerde overval op een geldtransport, die qua organisatiegraad aan de Heineken-ontvoering deed denken. Toch gaat het daar al fout, wanneer ‘invaller’ Waingro een van de gewonde chauffeurs van de overvallen geldwagen met zijn pistool slaat, als hij geen bevelen opvolgt. Omdat Waingro vervolgens de starende blik van de chauffeur niet uit kan staan, schiet hij hem overhoop. De rest van de groep schiet vervolgens de overige transporteurs dood, om maar geen getuigen te hebben. Maar Heat gaat niet alleen over bruut geweld, strak geregisseerde misdrijven, en minstens zo strakke opsporing van de kant van de LAPD. Zowel oppergangster Neil McCauley (De Niro) als detective-baas Vincent Hanna (Pacino) worstelen met de balans tussen werk en privé, wat uiteindelijk leidt tot de absolute nummer één-dialoog ooit in een misdaadfilm, als Hanna McCauley langs de kant van de weg zet en uitnodigt voor een kop koffie. “My life’s a disaster zone,” zegt de detective onder meer tegen de gangster. “I got a stepdaughter so fucked up because her real father’s this large-type asshole. I got a wife, we’re passing each other on the down-slope of a marriage - my third - because I spend all my time chasing guys like you around the block. That’s my life.” “A guy told me one time,” antwoordt McCauley, “Don’t let yourself get attached to anything you are not willing to walk out on in 30 seconds flat if you feel the heat around the corner. Now, if you’re on me all the time, and you gotta move when I move, how do you expect to keep a... a marriage?”

@backlink(168367)

Niet één keer tijdens deze minutenlange scène zijn De Niro en Pacino in een zogeheten ‘two-shot’ te zien. Je ziet of de een, of de ander, wat de legende onderschrijft dat de twee top-acteurs elkaar niet kunnen luchten of zien. Maar niemand die daar in deze film last van heeft gehad. Zelfs na 23 jaar kan ik de rit bij deze klassieker opnieuw en met gemak uitzitten, ondanks de telefoons ter grootte van een komkommer, die nog met krullijnen aan de muur vastzitten, het gebrek aan internet en de vierkante blikken waarin de Amerikaanse politie zich in dat tijdperk verplaatste. Had ik het al over de shoot-out gehad? Nee? Geluid hard aanzetten. Maar geef ons in hemelsnaam weer eens een film van dit kaliber. Zodat we weer 23 jaar vooruit kunnen.