/https://cdn.pijper.io/core/panorama-fallback2.png)
Bij de politierechter komen elke dag, elk uur, zaken langs die niet wereldschokkend zijn, maar vaak wel herkenbaar. Zaken die ontroeren, of juist het bloed vanonder je nagels halen.
Een boomlange Antilliaanse kerel stapt de zaal binnen. Achter hem aan een oudere, gedrongen, eveneens Antilliaanse vrouw in een trainingspak. Ze heeft een dikke winterjas over haar arm en zeult een grote, zwarte boodschappentas achter zich aan. Alsof ze zich niet kan voorstellen dat de zitting langer dan een paar minuten duurt. Dat duurt het wel.
“JIJ MOET DAAR ZITTEN,” brult de man over zijn wijzende vinger heen.
Dan begint de rechter zoals gebruikelijk met het vaststellen van de identiteit van de verdachte. Daar gaat het al gelijk mis. De vrouw lijkt er niets van te begrijpen en kijkt met hulpvragende ogen naar de man die achter haar zit.
“Mijn moeder is een beetje hardhorend,” legt de man de rechter uit.
En dan tegen zijn moeder: “JE NAAM!”
“Kunt u mij zo verstaan?” probeert de rechter.
“Wie?”
De rechter buigt nog wat verder richting de microfoon en verheft haar stem.
“Kunt u mij zo verstaan?”
De vrouw kijkt om.
“OF JE HET KUNT VERSTAAN!”
Dan draait de vrouw zich richting de rechter.
“Mijn oor is slecht en ik heb die apparaat vergeten.”
“Dat is niet zo handig.”
“Wat zegt u?”
Hilarisch schreeuwvolume
Op papier leek het zo simpel. De 58-jarige vrouw heeft levensmiddelen gejat bij de plaatselijke DEKA-markt. Ze is voorbij de kassa met de gestolen spullen aangehouden en heeft de diefstal daarna bij de politie bekend. Klip en klaar. Als zij de boete die ze thuis gestuurd kreeg gewoon betaald had, dan had ze hier vandaag niet eens gezeten. Had ze dat maar gedaan, zie je de rechter denken, want terwijl de officier de aanklacht voorleest, kijkt de verdachte alweer vragend achterom.
“Heeft u het begrepen?” vraagt de rechter.
“HEB JE HET BEGREPEN?” brult haar zoon.
“Niet alles,” zegt de vrouw.
“Welk deel heeft u begrepen?” vraagt de rechter.
“WELK DEEL BEGRIJP JE?” echoot haar zoon.
De rechter zucht. Een kerel die op oorverdovend volume zijn moeder toeschreeuwt, je maakt het niet elke dag mee. En officieel mag het ook niet. De zoon is misschien meegekomen ter ondersteuning, maar formeel is hij slechts toeschouwer en mag hij zich ongevraagd nergens mee bemoeien. De rechter heeft wel de mogelijkheid de zaak aan te houden (lees: uit te stellen) - en dan maar hopen dat de vrouw haar hoortoestellen niet vergeet - maar dat is wel heel veel gedoe voor een zaak die toch echt glashelder is. En dus wordt de hele zitting op een hilarisch schreeuwvolume voortgezet. Ook de officier doet mee, vechtend tegen de lach.
“…EN DAAROM EIS IK EEN BOETE VAN 260 EURO.”
De rechter volgt de eis van de officier. Ze voegt eraan toe:
“EN NU NIET MEER DOEN, HÈ?”
“Wat zegt u?”
“NIET MEER DOEN!” brult haar zoon.
“Nee, niet meer doen.”
“GOED, DAN KUNT U NU GAAN.”
“Wat zegt u?”
Lees het in Panorama
Dit was een aflevering van 'De politierechter' uit de oude doos, geschreven door onze verslaggever Jochem Davidse. Benieuwd naar de aflevering van deze week? Lees 'm in ons magazine op Blendle of bestel een papieren versie.
Illustratie: Aloys Oosterwijk