Bij de politierechter: schuttingtaal

"Met vriendelijke groeten (ook aan die dikke hoer van je), de buurman.'' Zo ondertekende Richard een van zijn laatste e-mails. Praten doet hij al een tijdje niet meer met zijn buren. Wat hem betreft is het oorlog. Zijn vrouw zit achter hem in de rechtszaal. Voor haar is het anders. Buurman Mark is niet alleen haar buurman, hij is ook haar broer. Ondanks alles deed ze daarom afgelopen december toch maar een kerstkaartje bij hem in de bus. Niets bijzonders, gewoon de beste wensen.

@backlink(156063)

Nog geen uur later had ze haar kaartje weer terug. In snippers over de schutting. Op een soortgelijke manier gaf haar broer eerder de trampoline van hun dochtertje terug. Ook die kwam in delen over de schutting. En vorige week was het de schutting zelf die eraan moest geloven. Met zijn auto reed buurman Mark er dwars doorheen.

Vette, stinkende zeug

“Ze kunnen het krijgen zoals ze het hebben willen,” zegt Richard (38) met zijn armen stug over elkaar. Maar omdat ze behalve familie ook nog eens buren zijn van elkaar, heeft de rechter een beter plan: ‘mediation’, een bemiddelingsproces dat in het verleden al meerdere langlopende ruzies uit de wereld hielp.

“Dat nooit,” zegt Richard stellig.

“Maar dit leidt toch ook tot niets, meneer,” probeert de rechter.

“Geen idee, ik ben geen Jomanda.”

“U bent niet alleen, meneer, misschien moet u ook eens aan uw gezin denken.”

“Ik ga niet met die mensen aan tafel. Punt,” zegt Richard.

De rechter zucht. “Dit irriteert mij mateloos, weet u dat?”

Richard haalt zijn schouders op. Met zichtbare tegenzin slaat de rechter het dossier open. Nu Richard mediation afwijst zal ze de zaak toch echt moeten behandelen. Ook al lost het niets op.

De zwagers Richard en Mark wonen pal naast elkaar in een Brabants dorp, maar ze kunnen elkaar niet luchten of zien. Na eindeloos getreiter over en weer besluit Richard op een dag een schutting te zetten. Daarvoor moet buurman Mark dan wel even de oude stacaravan weghalen, want die staat midden op de erfgrens. Richard geeft hem een week. Dan doet hij het zelf. Met een bobcat, een soort graafmachine, sleurt hij de caravan volledig aan flarden. Per ongeluk, beweert hij.

Buurman Mark stort daarna een enorme partij sloophout bij Richard in de tuin. Die gooit er benzine over en steekt het in de fik, waarop Mark onmiddellijk de politie belt. Illegale afvalverbranding. Mag niet. En ook de vrouwen blijven niet buiten schot. De rechter bladert door een dik pak papier met duizenden uit-geprinte e-mails, sms’jes en WhatsApp-berichten. Allemaal met dezelfde afzender: Richard.

“Hoer. Snol. Del. Vieze, vette, stinkende zeug…” citeert de rechter. “Dit is toch kinderachtig, meneer?”

“Dat mag u vinden,” zegt Richard.

“Goed, ik ga u maar gewoon veroordelen, want dat wilt u kennelijk.”

Voor vernieling, stalking en brandstichting krijgt hij een voorwaardelijke celstraf van vier maanden en een onvoorwaardelijke werkstraf van 120 uur. Daarnaast zal hij de gesloopte caravan moeten vergoeden: 2380 euro.

“Prima,” zegt Richard terwijl hij opstaat.

“Sterkte,” zegt de rechter.

“Dank u,” zegt Richard.

“Ik had het niet tegen u, ik had het tegen uw vrouw.”

@backlink(156007)

Lees het in Panorama

Dit was een aflevering van 'De politierechter' uit de oude doos, geschreven door onze verslaggever Jochem Davidse. Benieuwd naar de aflevering van deze week? Bestellen kan hier.