Bij de politierechter: ‘Had u een erectie?’

Nog niet zo lang geleden stonden er onder aan een flat in Leiden tientallen woedende mensen de hoogte in te schreeuwen. Ergens daar boven, op zoveel hoog, hoopte Benno L. zo anoniem mogelijk een ander leven op te bouwen. Vergeet het maar. “U vindt niet dat mensen een tweede kans verdienen?” vroeg een verslaggever aan een van de schreeuwers onder aan zijn flat. “Mensen wel, pedo’s niet!”

Rob (64) moet dat nieuws ook hebben gehoord of gezien. Hij moet gevreesd hebben voor soortgelijke taferelen, voor een briesende menigte bij de rechtbank, maar dat blijft hem bespaard. De zaal is zo goed als leeg. Alleen zijn twee volwassen zoons, kinderen uit zijn eerste huwelijk, en zijn huidige echtgenote zijn aanwezig. Ze zitten op dezelfde rij, maar wel zover mogelijk uit elkaar. Met zeker tien lege stoelen ertussen.

@backlink(156399)

‘Het spijt me zo’

Rob zelf zit vooraan. Hij is klein en dik. ‘Ontucht met een kind’ staat er achter zijn naam op de agenda. Dat kind is zijn stiefdochter. Ze is 9 jaar en de dochter van Robs huidige vrouw die schuin achter hem in de zaal zit. Van haar is de slachtofferverklaring die de rechter voorleest.

“Ze beschouwde hem als haar papa. Het is voor haar dan ook niet te begrijpen dat hij zoiets kon doen. Ze heeft nog altijd veel nachtmerries en paniekaanvallen. Ze is vaak verdrietig en ze is afstandelijker dan voorheen. Vooral ten opzichte van volwassen mannen, zoals haar vader en haar broer. Pas twee weken geleden, ruim een jaar na die ene dag, durfde ze voor het eerst bij de ouders van een vriendinnetje in de auto te stappen…”

De bode zet een glas water en een doos tissues voor Rob op tafel. Hij huilt.

“Dat is mijn schuld,” zegt hij met een gebroken stem, “het spijt me zo…”

“Waarom deed u het?” vraagt de rechter.

Rob schudt zijn hoofd. Aan de keukentafel hadden ze een lampion gemaakt voor Halloween. Samen gingen ze naar zolder om een lampje te zoeken dat erin zou passen. Op de overloop deed hij ineens zijn gulp open. Hij pakte de handjes van zijn stiefdochter en duwde die richting zijn kruis. “Kijk eens,” zei hij, “je mag hem wel even vastpakken…”

“Had u een erectie?”

“Ja, mevrouw.”

“En zij moest u aftrekken?”

Rob barst opnieuw in tranen uit. Hij weet het niet, zegt hij. Hij herinnert zich nog wel de schrik in haar ogen voordat ze zich losrukte en de trap afrende. Pas op dat moment drong het tot hem door. Hij had zijn stijve pik laten zien aan zijn 9-jarige stiefdochter.

Kort daarna raakte hij zijn baan kwijt. De carnavalsvereniging waar hij actief was in de jeugdafdeling royeerde hem onmiddellijk. Zijn dagen vult hij met groepsgesprekken en andere vormen van therapie, maar er blijft genoeg tijd over om de werkstraf te vervullen die de rechter hem oplegt: zestig uur. Daarnaast krijgt hij een voorwaardelijke celstraf van twee maanden en moet hij zich onder toezicht laten stellen van de reclassering.

Terwijl de moeder van zijn stiefdochter, nog altijd zijn vrouw, zwijgend de zaal verlaat, trekt Rob nog een tissue uit het doosje. Hij veegt de tranen van zijn wangen en komt dan moeizaam overeind. Zijn zoons brengen hem naar huis. Naar een huis, in een woonplaats.

@backlink(156063)

Lees het in Panorama

Dit was een aflevering van 'De politierechter' uit de oude doos, geschreven door onze verslaggever Jochem Davidse. Benieuwd naar de aflevering van deze week? Bestellen kan hier.