Bij de politierechter: een vreemde vreemdeling

“Ik wil u daarom vragen mijn cliënt een zwaardere celstraf op te leggen. Een veel zwaardere. Hoe zwaarder, hoe beter, zou ik bijna zeggen.”

De rechter kijkt de advocate met stijgende verbazing aan. Het verzoek van de raadsvrouw is bizar. Bizar maar begrijpelijk voor wie het verhaal kent van de man die met tranen in zijn ogen op het verdachtenbankje zit.

“Marokko is voor mij een vreemd land mevrouw. Net zo vreemd als voor u. Ik ben er al 28 jaar weg mevrouw. Ik heb daar niets. Ik ken daar niemand. Niemand.”

Daarom kwam Mourad (35) na zijn uitzetting gewoon weer terug. Hij hield het een half jaar vol in dat vreemde Marokko. Via zijn contacten in Nederland kreeg hij adressen door waar hij misschien welkom was. Achterneven, vrienden van voormalige buren, steevast mensen die hij niet kende. Niets voelde als thuis. Wat zijn paspoort ook mocht beweren, hij hoorde daar niet. Hij miste zijn familie en vrienden. Hij miste Nederland. Het land waar hij niet meer welkom was. Het land waar hij een ‘ongewenst vreemdeling’ was.

“Maar ik ben hier opgegroeid, mevrouw. Hier. Ik hoor hier mevrouw, ik hoor hier. Híér!”

@backlink(156939)

Accentloos Nederlands

Mourad wijst geëmotioneerd naar de vloer onder zijn voeten. Nederlands grondgebied. Zijn pleidooi lijkt oprecht en hij bezorgt het in accentloos Nederlands. Hem uitsluitend als Marokkaan beschouwen lijkt wel heel erg zwart-wit. Hij is hier niet geboren, maar hij is waarschijnlijk Hollandser dan veel anderen met zo’n felbegeerd paspoort ooit zullen worden.

Op zijn zevende verhuist Mourad met zijn ouders van Marokko naar hier. Hij gaat hier naar school en groeit hier op. Hij kijkt Nederlandse televisie, hij volgt het Nederlandse voetbal en hij heeft Nederlandse vrienden. Hij houdt zich alleen niet aan de Nederlandse wet.

Wanneer hij met harddrugs begint, groeit zijn strafblad pas echt explosief. Diefstallen, berovingen, bedreigingen, openlijk geweld. Twaalf pagina’s lang. Verschillende rechters bieden hem talloze kansen maar Mourad grijpt er geen enkele. En omdat hij nog altijd alleen over een Marokkaans paspoort beschikt en dus officieel niet de Nederlandse nationaliteit heeft, is de oplossing simpel.

‘Ongewenst vreemdeling’ stempelt een rechter op een dag op zijn dossier. Mourad wordt voorgoed uitgezet naar zijn ‘thuisland’. Hij gaat nog in hoger beroep maar de uitkomst daarvan zal hij in Marokko moeten afwachten.  Een zogenaamd ‘inreisverbod’ moet voorkomen dat hij terugkomt.

Dat inreisverbod heeft Mourad overtreden. Bij een routinecontrole van de politie liep hij tegen de lamp. Dat is nu twee maanden geleden. Sindsdien zit hij in detentie op Schiphol, in afwachting van vandaag. Maar liever blijft hij daar nog veel langer. De uitspraak in zijn hoger beroep laat nog minimaal een maand op zich wachten. Stel dat zijn voorarrest vandaag wordt opgeheven, dan stuurt de Vreemdelingendienst hem binnen de kortste keren terug naar Marokko. Wat moet hij daar? Liever zit hij nog een paar maanden in een Nederlandse cel. Dan hoeft hij in elk geval niet om een bed te bietsen.

Met angst en beven wacht Mourad de uitspraak af maar hij weet snel genoeg waar het oordeel van de rechter naartoe gaat. Naar Marokko. Ze heeft begrip voor zijn situatie maar een nog hogere celstraf zou niet in verhouding staan. Bovendien is het nog maar de vraag of de uitspraak in het hoger beroep volgende maand komt. Dat kan ook nog veel langer duren. De rechter houdt het bij twee maanden cel. Over een paar dagen is Mourad een vrij man. Opgesloten in Marokko. 

@backlink(156695)

Lees het in Panorama

Dit was een aflevering van 'De politierechter' uit de oude doos, geschreven door onze verslaggever Jochem Davidse. Benieuwd naar de aflevering van deze week? Bestellen kan hier.