Bij de politierechter: alle familie kapot

De geboren Rus Nicolai (53) woont al jaren in Nederland, maar uit zijn beheersing van onze taal leid je dat niet af. Hij praat in korte zinnen waar weinig van klopt. Alle familie kapot. Wat moet ik? Ik geen geld. Ik geen slecht mens. Ik altijd gezorgd. Ik lever kapot. Vrouw ziek. Wat moet ik Volgens het OM heeft hij zijn eigen dochter bestolen. Wanneer de officier van justitie de tenlastelegging hardop voorleest, begint Nicolai met kromme rug schokschouderend te snikken.

Hij oogt vermoeid en ongezond. Hij slaapt er niet van. Zijn vrouw ook niet. Hij heeft zijn dochter al zeker twee jaar niet gezien. Hij weet niet waar ze is. Hoe het met haar is. De aangifte tegen hem was haar laatste teken van leven.

Ze moet nu 21 zijn, ruimschoots volwassen dus, maar allesbehalve zelfstandig. Haar verstandelijke beperking maakt een leven zonder begeleiding zo goed als onmogelijk. Nicolai was altijd haar steun en toeverlaat. Hij was ook degene die haar bankrekening beheerde, de rekening waarop elke maand haar uitkering werd gestort. Ze had daar nooit officieel toestemming voor gegeven, het was zo gegaan. Ook toen ze meerderjarig was, had ze er nooit tegen geprotesteerd.

@backlink(159341)

Rampscenario

Twee jaar geleden verdween ze. Ze ging de deur uit en kwam nooit meer terug. Nicolai werd gek. Zijn vrouw nog gekker. Sinds een tijdje had hun dochter omgang met een Turkse jongen, een jongen die Nicolai nooit had ontmoet en wiens naam hij niet kende. In de buurt ging het gerucht dat de twee in Turkije zaten. Aanvankelijk weigerde hij het te geloven. Wat moest zijn dochter in Turkije? Maar naarmate de geruchten sterker werden, en de stilte langer, begon hij het rampscenario steeds serieuzer te nemen. Hij kon niet anders.

“En toen?” vraagt de rechter.

“Toen ik naar Turkije. Samen met zoon. Zoeken,” zegt Nicolai met gebroken stem.

“Met het vliegtuig?” vraagt de rechter.

“Met vliegtuig,” bevestigt Nicolai.

“En wie betaalde die vliegtickets?” vraagt de rechter.

Nicolai zwijgt en haalt zijn schouders op. Zelf had hij het geld niet. Volgens de bankafschriften die in het dossier zitten, maakte hij aanvankelijk een bedrag van 9000 euro over van zijn dochters rekening naar de zijne. Hij had inmiddels zoveel verhalen gehoord dat hij dacht te weten in welke stad hij zijn dochter moest zoeken. Samen met zijn zoon vloog hij naar Turkije, waar hij een auto huurde en een hotelkamer boekte. Die eerste reis leverde niets op, maar een paar weken later kreeg hij een nieuwe aanwijzing en vlogen vader en zoon weer naar Turkije. Opnieuw tevergeefs.

“In totaal gaat het om een bedrag van ruim 11.000 euro,” zegt de rechter.

“Ja, ik weet,” zegt Nicolai.

“Allemaal geld van uw dochter.”

“Ja, ik weet,” zegt Nicolai.

“Geld dat u zonder toestemming van haar...”

“Ja, ik weet,” onderbreekt Nicolai de rechter. Zijn snikken is nu huilen.

“Ik geen geld... mijn dochter weg... wat moet ik? Ik geen slecht mens... ik geen dief... ik haar vader.”

Maar het was haar geld. Wegens verduistering legt de rechter Nicolai een geheel voorwaardelijke taakstraf op van zestig uur. 

@backlink(159311)

Lees het in Panorama

Dit was een aflevering van 'De politierechter' uit de oude doos, geschreven door onze verslaggever Jochem Davidse. Benieuwd naar de aflevering van deze week? Lees 'm in ons magazine op Blendle of bestel een papieren versie.